Na przestrzeni lat, nieustannie postępowały znaczne zmiany w branży kamieniarskiej. Ogromny wpływ na to miał m.in. rozwój produkcji nowoczesnych urządzeń do cięcia kamiennych bloków i obróbki powierzchni. 

Druga połowa XX w. to czas wyraźnego zmniejszenia się liczby profesjonalnych kamieniarzy. Utrzymanie profesji w większości opierało się wyłącznie dzięki konieczności restaurowania historycznej architektury kamiennej. Dodatkowo
tak w Polsce, jak i w pozostałych krajach pozostających pod wpływem/kontrolą ZSRR, nie bez znaczenia był trend wznoszenia pomników nawiązujących do II wojny światowej.

Dziesięciolecia przestoju miały niewątpliwie szkodliwy wpływ na rozwój branży kamieniarskiej, powodując starzenie się parków maszynowych. Natomiast tego następstwem było obniżenie wymagań jakości wyrobów oraz praktycznie totalne wstrzymanie importu surowców. Mocno symboliczny dla kamieniarstwa był upadek muru gdzie kamienne elementy pokazywane były przez wszystkie telewizje świata. Ten moment zwiastował też lepsze czasy dla tego szlachetnego rzemiosła.

Lata dziewięćdziesiąte to przełom w zakresie importu surowców, konstruowania nowych maszyn i urządzeń oraz wprowadzania nowych technologii do przemysłu. Bezsprzecznie to wymagania rynku wymusiły zmiany w dziedzinie
podejścia do technologii obróbki. Zaczęto stosować do wykładzin i okładzin wyrobów wielkowymiarowych, co spowodowało konieczność wydobywania i wprowadzenia na rynek wielkich bloków lub płyt oraz cięcia bloków na płyty o
dużych powierzchniach.

Wcześniej obróbka kamienia obejmowała szlifowanie i polerowanie, natomiast po wprowadzeniu technologicznych zmian, została powiększona o piaskowanie i obróbkę płomieniową. Nie da się ukryć, z technik cięcia z końca
dziewiętnastego wieku pozostały tylko zasady i niektóre rozwiązania konstrukcyjne. W urządzeniach do cięcia bloków kamiennych stosowano piły taśmowe, które były instalowane w ramach traków kamieniarskich. Stosowano także, liny
tnące pod postacią pętli prowadzonych przez bloki piły kamieniarskiej oraz tarcze tnące, czyli narzędzia tnące w piłach tarczowych.

Te 3 rodzaje narzędzi rozwijają się do dziś, zmieniają się jedynie parametry techniczne, które są nieustannie doskonalone. Grubość płyt jest uzależniona od wymagań związanych z kotwieniem. Takim wymaganiom odpowiadają płyty o minimalnej grubości 30 mm. Cieńsze płyty o grubościach 20-8 mm, montuje się do podłoża za pomocą lepiszcza szczególnie wewnątrz w przypadku bardzo obciążonych posadzek. Z płyt o grubości większej niż 30 mm produkuje się stopnice schodów, czy parapety.

Ramowy trak kamieniarski, urządzenie do cięcia bloków ma wyjątkowo wytrzymałą konstrukcję. Cięcie jest wynikiem wahadłowego ruchu stalowych taśm. Istnieją 2 powszechne rozwiązania, które różni rodzaj ruchu taśmy. Pierwszy to
wahadłowy ruch gładkich taśm napiętych w ramie, pod którym znajduje się ścierniwo w składzie: łamany śrut stalowy, woda i niewielka ilość wapna. To urządzenie do skał twardych, np. granitu.

Drugi rodzaj technologii cięcia wykorzystuje ramę o ruchu prostoliniowym zwrotnym. W tym przypadku używa się wąskich taśm stalowych z na spawanymi do niej elementami tnącymi. Są to segmenty diamentowe wykonywane techniką spiekania proszków diamentowego i z odpowiednich metali będących spoiwem. Ta metoda wykorzystywana jest do cięcia wszystkich rodzajów marmuru, czy piaskowca o dużych własnościach ściernych.

Technika ciecia przy pomocy pił linowych wywodzi się z niegdyś stosowanych technik wydobywania bloków. Podejmowano próby wprowadzania pił linowych o starszej konstrukcji do obróbki, jednak te kończyły sie niepowodzeniami.
Technika cięcia za pomocą pił linowych pochodzi od dawniej stosowanych do wydobywania bloków technik, z których korzystano za granicą. Próby wprowadzenia pił linowych o starszej konstrukcji do wydobycia i obróbki kończyły się
w zasadzie niepowodzeniem. Zastosowanie stalowego pierścienia otoczonego warstwą spieków diamentowych osadzonych na stalowej lince nośnej, czyli tzw. cięcie diamentem, okazało się skuteczne i szeroko stosowane. Oczywiście dziś jest możliwość "cyfrowego" cięcia różnych rodzai kamienia.

Narzędzia diamentowe w latach 60 XX wieku miały średnicę 2500 mm. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych, było to 2 razy więcej, czyli 5000 mm. Dysponując taką tarczą, można było, uzyskać bardzo dużą godzinową wydajność pracy. Takie piły używane były zwykle do dzielenia bloków. Piły z tarczami o małych średnicach służą do bardziej precyzyjnego cięcia. Tarcze diamentowe stały się narzędziem niezbędnym do cięcia określonych kształtów kamiennych elementów budowlanych.

W innych dziedzinach z sukcesami stosowano cięcie wysokociśnieniowym strumieniem wody, czyli tzw. cięcie wodą. Ten sposób znalazł też zastosowanie w kamieniarstwie. Ten sposób pozwala na wycinanie elementów o skomplikowanych kształtach, ponieważ linie można określić np. za pomocą krzywych Bezier'a. Cięcie odbywa się z niespotykaną wcześniej dokładnością na praktycznie każdym rodzaju kamienia.